Kartal escort sahiline vuran rüzgâr o gece her zamankinden daha keskin esiyordu. Sokak lambalarının sarı ışığı, yağmurdan ıslanmış kaldırımlarda kırık bir umut gibi titriyordu. Yirmi iki yaşındaki Elçin, içindeki ağırlığı saklamaya çalışarak montunun yakasını yukarı çekti. Kartal escort kalabalığı, ona her zaman hem güven verici hem de boğucu gelirdi. İnsan kalabalığı bir yandan yalnızlığını hafifletiyor, diğer yandan içinde bulunduğu döngüyü daha da görünür kılıyordu.
Elçin aslında çocukluğunda bambaşka hayaller kurmuştu. Ortaokulda en sevdiği ders edebiyattı; defterlerinin arka sayfalarını küçük hikâyelerle doldururdu. Ama hayat, onun için planladığı yolu çizmemişti. Kartal vip escort ara sokaklarında geçen geceleri, artık yaşamının sıradan bir parçası olmuştu.
Bu gece de diğer geceler gibi başlamıştı; soğuk, ağır, belirsiz. Ama Elçin’in içinde, nedenini bilmediği bir huzursuzluk vardı. Belki de haftalardır uyuyamamasının yorgunluğuydu. Belki annesinin sesini hatırlamasının yarattığı kırılganlıktı.
Sahile doğru yürüdü. Kartal İskelesi’nin yakınlarında, denizin karanlık yüzüne bakarken bir an için zaman durdu. Uzakta bir vapurun ışıkları titriyordu.
Elçin’in hayattaki en büyük zorluğu sadece parasızlık değildi. Gerçek zorluk, insanların bakışları, fısıltıları ve yargılarıydı. Ona kimse hikâyesini sormuyordu; kimse neden bu noktaya geldiğini merak etmiyordu. Onu sadece tek bir kelimeyle tanımlıyorlardı: hayat kadını. Bu kelimenin ardında saklı olan insanı kimse görmüyordu.
Bir akşam, sürekli geldiği çay ocağında çalışan yaşlı adam, onu uzun uzun süzdükten sonra bir bardak sıcak çay getirdi. “Evladım,” dedi yumuşak bir sesle, “senin gözlerinde bir şey var. Yorulmuşsun.” Bu cümle, Elçin’in günlerdir ilk kez gerçekten görülmüş hissetmesine sebep oldu. Çayın buharı yüzüne vururken boğazındaki düğüm büyüdü ama ağlamadı. Ağlamak, lüksü olan bir duyguydu.
Bir yanıt yazın