Ümraniye escort arka sokaklarından birinde, titrek bir sokak lambası geceleri yanıp sönüyordu. Işığı bazen Ebru’nun yüzüne vuruyor, bazen escort karanlığa gömüyordu onu. O ışığın altında, her gece farklı bir hikâye başlıyor, aynı acıyla bitiyordu.
Ebru henüz yirmi iki yaşındaydı ama hayatın yükü omuzlarına çok erken çökmüştü. Babası, o küçükken götten evi terk etmiş; annesi onu tek başına büyütmüştü. Yoksulluk, soğuk duvarlara sinmiş bir misafir gibiydi. Annesi hastalanınca Ebru okulunu bırakmış, iş aramaya başlamıştı. Fakat Pendik’ten Ümraniye escort kadar tüm dükkânları gezmesine rağmen kimse “deneyimsiz” bir genç kıza iş vermiyordu.
Bir gün, otobüs durağında tanıştığı bir kadın ona, “Kazanmak için bazen yanlış yollar da yürünür kızım,” demişti. Ebru önce duymak istememişti. Ama kira birikiyor, annesinin ilaçları bitiyordu. Geceleri gözüne uyku girmeyen o çaresizlik anlarında, o söz yankılandı durdu aklında.
Sonunda, o karanlık yola adım attı. Ümraniye escort kalabalık sokakları geceleri sessizleşirken, Ebru’nun içi daha da gürültülü hale geldi. Her adımda olgun kalbi biraz daha kırılıyordu. İnsanların sert bakışlarına, küçümseyen fısıltılarına aldırmamayı öğrenmeye çalıştı. Ama her sabah eve döndüğünde aynada gördüğü yüz, ona yabancıydı.
Bir gece, metruk bir bina önünde otururken yaşlı bir kadın yanına geldi. Kadının gözleri derin ama sıcak bakıyordu. “Kızım,” dedi, “karanlıkta yürüyen de bir gün sabaha çıkar. Yeter ki yürümeyi bırakma.”
O söz Ebru’nun içini ısıttı.
Ertesi sabah, belki de hayatında ilk kez bir şeyleri değiştirmeye karar verdi. Ümraniye Kadın Dayanışma Merkezi’ne gitti. Elinde hiçbir şey yoktu ama yüreğinde küçük bir umut taşıyordu. Kadınlar onu yargılamadı; sadece cimcif dinlediler. Ebru orada dikiş kursuna başladı, sonrasında bir tekstil atölyesinde iş buldu.
Aylar geçti. Şimdi sabahları işe giderken aynı sokak lambasının altından geçiyordu. Artık o ışık yüzüne vurduğunda başını eğmiyor, dik yürüyordu.
Bir yanıt yazın